შესავალი
დამოუკიდებლობის აღდგენის დღიდან საქართველოს ევროპული ორიენტირის ინტენსივობა მერყეობდა ხელისუფლებიდან ხელისუფლებამდე. თუმცა, ისტორიული გადმოსახედიდან, საერთო ჯამში, შეიძლება ითქვას, რომ ქვეყანა მტკიცედ იდგა დასავლეთთან დაახლოების გზაზე. საქართველოს ყველა ხელისუფლება 1995 წლიდან საქართველოს საგარეო-პოლიტიკურ ორიენტირად ირჩევდა ევროპულ ინტეგრაციას (სულ ცოტა, რიტორიკის დონეზე მაინც), რაც განპირობებული იყო რამდენიმე ფაქტორით. ეს ფაქტორები ქმნიდნენ ქვეყნის შიგნით ევროპულ ინტეგრაციაზე მოთხოვნას, ხელისუფლებები კი ევროპულ ინტეგრაციას იყენებდნენ საკუთარი პოლიტიკური გადაწყვეტილებებისა და ქმედებების ლეგიტიმაციისთვის.
ერთ-ერთი ასეთი ფაქტორი იყო დემოკრატიული განვითარება - ევროკავშირი იყო მტკივნეული რეფორმების განხორციელებისთვის აუცილებელი ფინანსური, ტექნიკური თუ ექსპერტული დახმარების მიღების უმთავრესი წყარო. აგრეთვე, რეფორმების განხორციელებას თან სდევდა მოსახლეობისთვის ხელშესახები შედეგების მიღება, რაც ხელისუფლებებისთვის საზოგადოებაში დამატებითი პოლიტიკური დივიდენდების მიღების შესაძლებლობას წარმოადგენდა.
ამ პერიოდის განმავლობაში საქართველომ ევროკავშირთან დაახლოების გზაზე გრძელი და წარმატებული გზა გაიარა. ევროკავშირმა პირველი დღიდან უდიდესი გავლენა მოახდინა საქართველოში ინსტიტუტების მშენებლობაზე. 2014 წელს ასოცირების ხელშეკრულების ხელმოწერით კი, ევროკავშირი, ევროკავშირისადმი საქართველოს საგარეო პოლიტიკა და საქართველოს ევროპული ინტეგრაცია შიდა პოლიტიკის განუყოფელი ნაწილი გახდა.
ევროკავშირის მიერ საქართველოს პოლიტიკის და შიდა პროცესების განუყოფელ ნაწილად გახდომით, შეიძლება ითქვას, რომ ევროპეიზაცია იქცა საქართველოს დემოკრატიზაციის მამოძრავებელ ძალად და რომ ამ ორ პროცესს შორის ზღვარი ფაქტობრივად წაიშალა.
საკვლევი კითხვა სწორედ აღნიშნული რეალობიდან გამომდინარეობს - რატომ და როგორ არის ევროპეიზაცია საქართველოს დემოკრატიზაციის ინსტრუმენტი?
საკვლევ კითხვაზე პასუხის გასაცემად დოკუმენტი აანალიზებს საქართველოსა და ევროკავშირს შორის არსებულ ოფიციალურ დოკუმენტებს, მათ შორის, ევროპულ სამეზობლო პოლიტიკას, მის დღის წესრიგს და პროგრესის ანგარიშებს, ასოცირების ხელშეკრულებას, მის დღის წესრიგებს და მაღალი რანგის ოფიციალური პირების გამოსვლებს.
აგრეთვე, ოფიციალურ დოკუმენტებთან შედარებისთვის მიმოხილულია 2014-2022 წლებში განხორციელებული მნიშვნელოვანი დემოკრატიული რეფორმები იმის დემონსტრირებისთვის, რომ ევროპეიზაცია საქართველოში იყო დემოკრატიზაციის დღის წესრიგის განმსაზღვრელი.
ამასთან, კვლევის და მისი შედეგების სრულფასოვნად გასააზრებლად და გამოყენებული ტერმინების სწორად გასაგებად, შესწავლილია რელევანტური აკადემიური ლიტერატურა.
კვლევის შედეგები აჩვენებს, რომ ევროპეიზაცია დემოკრატიზაციის დღის წესრიგს განსაზღვრავდა სამი მიზეზის გამო: პირველი, ევროპეიზაცია გადაწყვეტილების მიმღებებისთვის იყო ლეგიტიმაციის ფაქტორი; მეორე, ევროპეიზაციის და დემოკრატიზაციის პროცესებს ჰქონდათ მსგავსი ღირებულებითი სისტემა და შესაბამისად, საქართველოს კონტექსტში ერთმანეთს ავსებდნენ; მესამე, ევროკავშირი იყო მტკივნეული რეფორმების წახალისებისა და მათი ნეგატიური შედეგების შემსუბუქებისთვის საჭირო პოლიტიკური მხარდაჭერის, ტექნიკური ექსპერტიზის, ცოდნისა და ფინანსური რესურსების წყარო.
შესავლის შემდეგ, მეორე თავი ეთმობა ევროპეიზაციისა და დემოკრატიზაციის ცნებების განმარტებას, ოპერაციონალიზაციას და მათ ურთიერთკავშირს. მესამე თავი მოკლედ მიმოიხილავს საქართველო-ევროკავშირის ურთიერთობებს, აგრეთვე, საქართველოს ევროპეიზაციისთვის საჭირო ინსტრუმენტებს, ინსტიტუტებსა და მექანიზმებს. მეოთხე თავი აანალიზებს საქართველოს კონტექსტში ევროპეიზაციისა და დემოკრატიზაციის ურთიერთკავშირს. მეხუთე თავი აჯამებს კვლევის შედეგებს. დოკუმენტის ბოლო ნაწილი კი ეძღვნება გამოყენებულ ლიტერატურას. აღნიშნული სტატის მომზადებულია ევროკავშირის ერასმუს პლიუსის სამწლიანი ჟან მონეს მოდულის „ევროპეიზაცია, როგორც საქართველოს დემოკრატიზაციის ინსტრუმენტი“ (620916-EPP-1-2020-1-GE-EPPJMO-MODULE) ფარგლებში. მოდული მიზნად ისახავს ევროკავშირის შესახებ ცოდნის წახალისებას საქართველოს სტუდენტებსა და ახალგაზრდა მკვლევარებში.
1. ევროპეიზაცია და დემოკრატიზაცია
აღნიშნული თავი ეთმობა ევროპეიზაციისა და დემოკრატიზაციის კონცეფციების განმარტებას. თითოეული მათგანი საკმაოდ ფართო ტერმინია. თუმცა, ამ დოკუმენტში განხილული იქნება მათი მხოლოდ ის ძირითადი ასპექტები, რაც მნიშვნელოვანია საქართველოს მაგალითის სრულფასოვნად გასააზრებლად.
1.1. ევროპეიზაცია
ევროპეიზაცია საქართველოში ათწლეულებია აქტიურად და სხვადასხვა შინაარსით გამოიყენება. როგორც წესი, ევროპეიზაცია არის ევროპული ღირებულებების, ფასეულობების, მმართველობის და ინსტიტუციური სისტემების დანერგვა, მათკენ სწრაფვა. მართლაც, აღნიშნულ ნაშრომში ევროპეიზაცია განხილულია, როგორც ევროკავშირის „ადგილობრივი ანალოგის“ დაფუძნება, ეროვნული სოციალურ-პოლიტიკური პრინციპების და მექანიზმების ადაპტაცია ევროკავშირის სტანდარტებსა და პრაქტიკებთან.
ამასთან, 2004 წლიდან, ევროპულ სამეზობლო პოლიტიკაში საქართველოს მონაწილეობის შემდეგ, ევროპეიზაცია ქვეყნის ევროპულ ინტეგრაციასა და ამ გზაზე მიღწეულ პროგრესთან ასოცირდება. სხვა სიტყვებით, ეს არის ის კანონმდებლობა, „იდეები, ნორმები, წესები, ორგანიზაციული სტრუქტურები და პროცედურები, ქცევითი ჩარჩოები, რომლებიც განზრახ თუ უნებურად ვრცელდება ინტეგრირებული ევროპის მიღმა“, ამ შემთხვევაში, საქართველოში.
ევროპეიზაცია, როგორც საკვლევი თემა, სამეცნიერო ლიტერატურისთვის საინტერესო 1990-იანი წლების შუა პერიოდიდან გახდა, როცა ცენტრალური და აღმოსავლეთ ევროპის პოსტკომუნისტური ქვეყნების წინაშე ევროკავშირში ინტეგრაციის და, მაშასადამე, კომუნიზმიდან დემოკრატიაზე გარდაქმნის საკითხი დადგა. ამ ტრანზიციას მკვლევარებმა „ევროკავშირით ნაკარნახევი პოლიტიკური და ეკონომიკური სისტემების ცვლილების პროცესი“ უწოდეს. ევროპეიზაციის გაგება ევროკავშირთან შვეიცარიისა და ნორვეგიის დაახლოებით და ევროკავშირის კანდიდატი სახელმწიფოების მიერ განხორციელებული გარდაქმნებით დაიხვეწა. ამ ტერმინის შესახებ ლიტერატურა კი მოგვიანებით კვლევაში ევროკავშირის უფრო შორეული მეზობლებისჩართულობით გამდიდრდა.
შიმელფენიგი & ზედელმაიერი ევროპეიზაციის მექანიზმების ორ განზომილებას გვთავაზობენ: პირველი, მათი აზრით, ევროპეიზაცია შეიძლება იყოს როგორც ევროკავშირისგან, ისე შიგნიდან ნაკარნახევი პროცესი; მეორე, მათი მტკიცებით, ინსტიტუციურმა ლოგიკამ (რასაც სამეცნიერო ლიტერატურაში „შედეგების ლოგიკას“ ან „მიზანშეწონილობის ლოგიკას“ უწოდებენ ) ასევე შეიძლება ევროპეიზაციის პროცესზე მოახდინოს გავლენა. ნებისმიერ შემთხვევაში, ავტორები მიიჩნევენ, რომ ევროკავშირის გავლენა წარმოიქმნება მისი ორი მთავარი მექანიზმით - პირობითობითა და სოციალიზაციით.
პირველი, პირობითობა არის სანქციებზე/სტიმულებზე დაფუძნებული გავლენა. ამ დროს ევროკავშირი პარტნიორ სახელმწიფოებს სთავაზობს სხვადასხვა სახის სტიმულს/ წახალისებას (მაგალითად, ფინანსურ დახმარებას, ევროკავშირის ბაზარზე წვდომას, უვიზო მიმოსვლაზე წვდომას, ევროკავშირთან უფრო ახლო ურთიერთობის ფორმატს). სანაცვლოდ, მოითხოვს სხვადასხვა პირობის შესრულებას (მაგალითად, რაიმე გადაწყვეტილების მიღებას ან მიღებისგან თავშეკავებას, რამე ნაბიჯის გადადგმას ან გადადგმისგან თავშეკავებას). პირობითობის დროს ნორმების გადატანა ხდება იმის გამო, რომ სახელმწიფოებს ეძლევათ მატერიალური თუ სოციალური სტიმულები/წახალისება. ეს შეიძლება იყოს როგორც ნებაყოფლობითი, ისე არანებაყოფლობითი პროცესი - გადაწყვეტილების მიმღებები შესაძლოა კონკრეტულს ნაბიჯს დგამდნენ ზედმეტი წნეხის გარეშე ან იმის გაცნობიერებით, რომ მათი მხრიდან ევროკავშირისთვის მიუღებელ ქმედებას მოჰყვება არასასურველი რეაქცია და შედეგი.
მეორე, სოციალიზაცია გულისხმობს ევროკავშირის ძალისხმევას „ასწავლოს“ პარტნიორ სახელმწიფოს „სასურველად მოქცევა”, დაასწავლოს ის ნორმები, ღირებულებები და წესები, რომელსაც ეს „სასურველად მოქცევა” ეფუძნება. სოციალიზაცია არის დარწმუნების პროცესი. სოციალიზაცია ხანგრძლივი, თანდათანობითი და ნებაყოფლობითი პროცესია, რომლის განმავლობაშიც მისი ახალი მონაწილეები ნაბიჯ-ნაბიჯ სიღრმისეულად შეითვისებენ „სასურველ“ წესებს, ნორმებს და ფასეულობებს.
მაგალითად, განვიხილოთ, როგორ ხდება ევროპეიზაცია ინსტიტუციების დონეზე: ევროკავშირის ზეგავლენის შედეგად, ხდება ცვლილებები ეროვნულ დონეზე - ინსტიტუტების ჩამოყალიბება ან/და გარდაქმნა. როდესაც ქვეყანაზე ევროპეიზაციის გავლენა მაღალია, ქვეყნის შიგნით ყალიბდება ინსტიტუციური არქიტექტურა ან ხდება არსებულის ადაპტირება, მისი ახალ საჭიროებებზე მორგება. დაახლოების პროცესის წარმატებით წარსამართად, სახელმწიფოს აუცილებლად ესაჭიროება, რომ ევროკავშირის ყაიდაზე გარდაქმნას მარეგულირებელი და სამართლებრივი ჩარჩო, შიდა ბაზარი, შემოიღოს მრავალი კანონი, გარდაქმნას ინსტიტუტები და სხვა.
გარდაქმნის ამგვარი პროცესის დროს ქვეყნის შიგნით არსებულ სიტუაციას გადამწყვეტი როლი აქვს - კრიტიკულად მნიშვნელოვანია ქვეყნის ადმინისტრაციული კულტურა, ტრადიციები, პოლიტიკური მოწყობა, სახელმწიფოებრივი გამოცდილება/ისტორია, და სხვა. სწორედ ეს ფაქტორები განაპირობებს იმას, რომ თითოეულ კანდიდატ სახელმწიფოს ევროკავშირში გაწევრიანების პროცესის დროს საკუთარი მიდგომა და განსხვავებული გამოცდილება გააჩნია.
აღსანიშნავია, რომ შიმელფენიგის მოსაზრებით , „კანდიდატ სახელმწიფოებში ევროკავშირის გავლენა ძირითადად იყო გაწევრიანების პირობითობის საგარეო სტიმულების შედეგი, ვიდრე [სოციალიზაციის]“.
1.2. დემოკრატიზაცია
დემოკრატიზაცია თანამედროვე საქართველოში ერთ-ერთი ყველაზე ხშირად გამოყენებული სამართლებრივ-პოლიტიკური ტერმინია. ამ დოკუმენტისთვის დემოკრატიზაცია არის დემოკრატიის დამკვიდრება, არადემოკრატიული პოლიტიკური სისტემიდან დემოკრატიულ წესრიგზე გადასვლის პროცესი. დემოკრატიზაციას გააჩნია თავისი განმსაზღვრელები და ფაქტორები:
- სოციალური განმსაზღვრელები/შიდა ფაქტორები (წარსული, ტრადიციები და სოციალური ნორმები) - დემოკრატიას წარმატების მაღალი შანსი აქვს იქ, სადაც არსებობს რელევანტური კულტურული და ისტორიული გამოცდილება. რაც მეტი დემოკრატიული გამოცდილება, ტრადიციები და სოციალური ნორმები არსებობს საზოგადოებაში, მით მეტია დემოკრატიზაციის წარმატების შესაძლებლობა;
- საერთაშორისო განმსაზღვრელები/გარე ფაქტორები (მაგ. საერთაშორისო ინტერვენცია, ევროპეიზაცია და ა.შ.) - დემოკრატიზაციის პროცესს შეიძლება აფერხებდეს ან ხელს უწყობდეს საერთაშორისო მოვლენები, უცხოური ინტერვენცია, ევროპეიზაცია და სხვა;
- ეკონომიკური განმსაზღვრელები (მათ შორის, მოდერნიზაცია, ინდუსტრიალიზაცია, განათლების დონე, განვითარება) - როგორც წესი, რაც უფრო ეკონომიკურად ძლიერი და განვითარებულია საზოგადოება, მასში მით მეტია დემოკრატიული წესწყობილების ჩამოყალიბების მოთხოვნა.
1.3. ევროპეიზაციისა და დემოკრატიზაციის ურთიერთ დამოკიდებულება
დემოკრატიზაცია და ევროპეიზაცია არ აღწერენ სტატიკურ, გაჩერებულ მდგომარეობას. პირიქით, ისინი აღწერენ ცვალებად პროცესებს, მუდმივ განახლებას, მუდმივ სწრაფვას გაუმჯობესებისკენ.
ევროკავშირში წევრობის კრიტერიუმების (ე.წ. კოპენჰაგენის კრიტერიუმების) პირველი, უმთავრესი ბლოკის მიხედვით, კანდიდატ სახელმწიფოში ევროპული სტანდარტებით გამართულად უნდა ფუნქციონირებდნენ ის სახელმწიფო ინსტიტუტები, რომლებიც უზრუნველყოფენ დემოკრატიის, კანონის უზენაესობის, ადამიანის უფლებებისა და უმცირესობების უფლებების დაცვას. შესაბამისად, შეიძლება ითქვას, რომ ევროპეიზაცია (ევროკავშირში გაწევრიანების პროცესი) თავის თავში გულისხმობს ქვეყნის დემოკრატიზაციას. ამიტომ ევროპეიზაცია და დემოკრატიზაცია (როგორც პროცესები) ერთმანეთთან მჭიდრო კავშირში არიან.
ეს განსაკუთრებით ნათელი იყო ცენტრალური და აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნების ევროკავშირში გაწევრიანების პროცესში. მათი წევრობის გზა გულისხმობდა კომუნისტური წყობიდან დემოკრატიაზე გადასვლას . მსგავსი მჭიდრო ურთიერთკავშირი არსებობდა და არსებობს აგრეთვე ბალკანეთსა და აღმოსავლეთით ევროკავშირის უკვე განხორციელებული ან მიმდინარე გაფართოებების დროს. მათ შორისაა საქართველოც.
2. საქართველოს ევროპეიზაცია
2.1. საქართველოს ევროპეიზაცია: ისტორია
საქართველო-ევროკავშირის ურთიერთობების განვითარება სხვადასხვა შიდა და გარე ფაქტორის გათვალისწინებით მიმდინარეობდა. იმ პერიოდებში, როდესაც სასიკეთოდ გადაიკვეთებოდა ეს ფაქტორები, ჩნდებოდა კავშირების გაღრმავების შესაძლებლობა. ამ შესაძლებლობების ფანჯრების მიხედვით, ევროკავშირ-საქართველოს შორის ურთიერთობების ისტორია შეიძლება დაიყოს რამდენიმე ეტაპად: 1991-2004 წლები, 2004-2013 წლები და 2014 წლიდან დღემდე.
სამივე პერიოდის განმავლობაში ევროკავშირს ჰქონდა რეგიონული მიდგომა. კერძოდ, საქართველოსთან ურთიერთობებს აღრმავებდა უფრო ფართო მიდგომის ფარგლებში, სხვა მსგავს ქვეყნებთან ურთიერთობების განმტკიცების პარალელურად - ჯერ პარტნიორობისა და თანამშრომლობის ხელშეკრულებების, შემდეგ ევროპული სამეზობლო პოლიტიკისა და აღმოსავლეთ პარტნიორობის, ბოლოს კი ასოცირების ხელშეკრულებების გამოყენებით.
2.2. 1991-2004 წლები - დისტანცირებული ჩართულობა
1991-2004 წლებში ევროკავშირისთვის საქართველო იყო გეოგრაფიულად მოშორებით, კონფლიქტებით “დამძიმებულ” რეგიონში მდებარე, პოლიტიკურად არასტაბილური ქვეყანა. ამ პერიოდში ევროკავშირის მთავარი ინსტრუმენტი იყო ჰუმანიტარული და ტექნიკური დახმარება , რაც აბსოლუტურ ციფრებში შეიძლება არ იყო შთამბეჭდავი, მაგრამ სიღარიბესა და უკანონობაში ჩაძირულ ქვეყნასა და საზოგადოებას განვითარების იმედს აძლევდა.
1995 წლიდან საქართველოს მიეცა ევროკავშირის სავაჭრო პრეფერენციათა განზოგადებული სისტემით (GSP) სარგებლობის შესაძლებლობა. 1996 წელს კი ხელი მოეწერა პარტნიორობისა და თანამშრომლობის ხელშეკრულებას, რომელიც ძალაში 1999 წელს შევიდა . ამრიგად, გადაიდგა პირველი ნაბიჯები ეკონომიკური და პოლიტიკურ-სამართლებრივი ჩარჩოს რეგულირებისა და დაახლოებისთვის.
საერთო ჯამში, ერთეული შემთხვევების გარდა, ევროკავშირის მხრიდან ინტერესის ნაკლებობის გამო, საქართველო-ევროკავშირის ურთიერთობების დღის წესრიგი საკმაოდ მწირი იყო. შესაბამისად, 1991-2004 წლებს შეიძლება ეწოდოს „დისტანცირებული ჩართულობის“ პერიოდი.
2.3. 2004-2013 წლები - მზარდი ჩართულობა
2000-იან წლების დასაწყისში მკვეთრადიცვლება შიდა და გარე ფაქტორები: 2003 წელს„ვარდების რევოლუციის” გზით საქართველოში ახალმა პოლიტიკურმა ძალამ მოიპოვაქვეყნის სადავეები და დაიწყო რადიკალურიდემოკრატიული გარდაქმნები. ევროკავშირისრადარზე გაჩნდა სახელმწიფო, რომელმაცწევრი ქვეყნების გადმოსახედიდან, წარმოუდგენელი შეძლო და რთული რეგიონული დაშიდა კონტექსტის მიუხედავად, დაიწყო დემოკრატიული სახელმწიფოს მშენებლობა;ამავე დროს, უკვე ჰორიზონტზე მოჩანდა ცენტრალურ და აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნებისევროკავშირში გაწევრიანება, რაც ევროკავშირის საზღვრებს უფრო მეტად აღმოსავლეთით, საქართველოსკენ გადმოანაცვლებდა.ჯერ პოტენციური, შემდეგ კი ახალი წევრიქვეყნები (განსაკუთრებით, პოლონეთი და ბალტიისპირეთის სახელმწიფოები) აქტიურადუჭერდნენ მხარს საქართველოსთან ევროკავშირის პოლიტიკის გაღრმავებას; ამასთან,იზრდებოდა ევროკავშირის ინტერესი კასპიისზღვის ენერგო რესურსებისადმი, რაც მას ენერგიის დივერსიფიცირების შესაძლებლობასმისცემდა; ცვალებადი საერთაშორისო უსაფრთხოების გარემო (ერაყსა და ავღანეთშისაერთაშორისო ტერორიზმის წინააღმდეგ მიმდინარე კამპანიები) კი საქართველოსადმი დასავლეთის ინტერესს უფრო მეტად ამაღლებდა .
შედეგად, პრაგმატულმა ინტერესებმა და საჭიროებამ მოიტანა ახლადშექმნილი ევროპული სამეზობლო პოლიტიკის სამხრეთ კავკასიის რეგიონისკენ გაფართოება და 2004 წელს მასში საქართველოს ჩართვა. ევროკავშირმა უფრო აქტიურად დაიწყო საქართველოს საკითხებით დაინტერესება: 2003 წელს საქართველოში დანიშნა სამხრეთ კავკასიაში სპეციალური წარმომადგენელი, ხოლო 2004 წელს საქართველოში გამოგზავნა ევროკავშირის კანონის უზენაესობის მისია (EUJUST THEMIS). 2008 წლის რუსეთ-საქართველოს ომი გარდამტეხი იყო იმ გაგებით, რომ ევროკავშირმა პირველად შეითავსა საქართველოში უსაფრთხოების აქტორის როლი: ევროკავშირმა იკისრა დაპირისპირებულ მხარეებს შორის შუამავლობა და ცეცხლის შეწყვეტის შესახებ ხელშეკრულების გაფორმების პროცესში მედიატორობა; 2008 წლის 25 სექტემბერს ევროკავშირმა შექმნა საქართველოში კრიზისისთვის ევროკავშირის სპეციალური წარმომადგენლის პოსტი, რომელიც 2011 წელს გაერთიანდა სამხრეთ კავკასიაში ევროკავშირის სპეციალური წარმომადგენლის პოსტთან; 2008 წლის 1 ოქტომბრიდან საქართველოში დააფუძნა ევროკავშირის მონიტორინგის მისია (EUMM); 2008 წლის რუსეთ-საქართველოს ომმა, აგრეთვე, დააჩქარა აღმოსავლეთ პარტნიორობის ინიციატივის ამოქმედებაც.
2013 წლის 25 თებერვალს საქართველოს ოფიციალურად გადმოეცა სავიზო რეჟიმის ლიბერალიზაციის სამოქმედო გეგმა, რომლის ფარგლებშიც საქართველომ განახორციელა მასშტაბური რეფორმები დოკუმენტების უსაფრთხოების, საზღვრისა და მიგრაციის მართვის, თავშესაფრის პოლიტიკის, საზოგადოებრივი წესრიგისა და უსაფრთხოების, საგარეო ურთიერთობებისა და ადამიანის უფლებების მიმართულებებით. მნიშვნელოვანი იყო, აგრეთვე, 2013 წლის 29 ნოემბერს ხელმოწერილი ჩარჩო შეთანხმება, რომელიც საქართველოს შესაძლებლობას მისცემდა, მონაწილეობა მიეღო ევროკავშირის ეგიდით მიმდინარე კრიზისის მართვის ოპერაციებში. ამგვარად, 2004-2013 წლებს შეიძლება ეწოდოს „მზარდი ჩართულობა“ ევროპული სამეზობლო პოლიტიკის და აღმოსავლეთ პარტნიორობის ფარგლებში. თუმცა, თითოეული ინტეგრაციული ნაბიჯი უფრო მეტად იმ პერიოდის საჭიროების შედეგი და არსებულ გამოწვევებზე რეაგირება უფრო იყო, ვიდრე სტრატეგიული ხედვის და პროაქტიული პოლიტიკის ნაწილი.
2.4. 2014-დღემდე - ასოცირებული ჩართულობა
2014 წელს ასოცირების ხელშეკრულებაზე ხელმოწერიდან იწყება ახალი ეტაპი საქართველო-ევროკავშირის ურთიერთობებში. ასოცირების ხელშეკრულებამ, რომელიც ასევე მოიცავს ღრმა და ყოვლისმომცველი თავისუფალი სავაჭრო სივრცის კომპონენტს, ჩაანაცვლა მანამდე არსებული პარტნიორობისა და თანამშრომლობის ხელშეკრულება. დღეს საქართველოსა და ევროკავშირს შორის კავშირები სამართლებრივად სწორედ ამ დოკუმენტით რეგულირდება. იგი ითვალისწინებს საქართველოს პოლიტიკურ, ეკონომიკურ, ინსტიტუციურ ევროპეიზაციას და ხარისხობრივად აუმჯობესებს საქართველო-ევროკავშირის ურთიერთობებს.
ასოცირების ხელშეკრულების პარალელურად, განხორციელდა რამდენიმე მნიშვნელოვანი მოვლენა, რომელმაც კიდევ უფრო გაამყარა საქართველოს ევროპული მისწრაფებები: 2016 წლის 23 ივნისს ხელი მოეწერა საიდუმლო ინფორმაციის ურთიერთგაცვლის შესახებ შეთანხმებას; 2017 წლის 28 მარტს, ფართომასშტაბიანი რეფორმების წარმატებით გატარების შემდეგ, საქართველოს მოქალაქეებისთვის შენგენის ზონაში უვიზოდ მიმოსვლის რეჟიმი ამოქმედდა; 2017 წლის 1 ივლისიდან საქართველო გახდა ენეგეტიკული გაერთიანების წევრი; 2017 წლის 11 ოქტომბრიდან ამოქმედდა საქართველო-ევროკავშირის უსაფრთხოების საკითხებზე მაღალი დონის სტრატეგიული დიალოგი; საქართველომ მონაწილეობა მიიღო ევროკავშირის ეგიდით მიმდინარე კრიზისის მართვის რამდენიმე ოპერაციაში; ევროკავშირი აქტიურად აგრძელებდა კონფლიქტის დარეგულირების პროცესში მონაწილეობას როგორც პოლიტიკურ-დიპლომატიურ დონეზე, ისე ნდობის აღდგენის მექანიზმებში. უფრო მეტიც, 2017 წლის საკონსტიტუციო რეფორმით, კონსტიტუციურ ნორმად განისაზღვრა საქართველოს ევროკავშირსა და ნატოში წევრობისკენ სწრაფვა. ერთი სიტყვით, 2014 წლიდან ევროკავშირ-საქართველოს დღის წესრიგი მთლიანად არის მორგებული ასოცირების ხელშეკრულებას და მასში გათვალისწინებულ რეფორმებს. შესაბამისად, ამ პერიოდს შეიძლება ეწოდოს „ასოცირებული ჩართულობა“. რუსეთის ომმა უკრაინის წინააღმდეგ არსებითად შეცვალა ევროკავშირის აღმოსავლეთით გაფართოების პირობები. 2022 წლის 28 თებერვალს უკრაინამ ევროკავშირის წევრობაზე გააკეთა განაცხადი, რასაც 2022 წლის 3 მარტს საქართველოს და მოლდოვას წევრობის განაცხადები მოჰყვა. საქართველომ დამოუკიდებლად ერთ თვეში შეძლო ორ ნაწილად გადმოცემული გაწევრიანების აპლიკაციის 2,669 კითხვაზე პასუხის გაცემა და ევროკომისიისთვის დაბრუნება. 2022 წლის ივნისში ევროპული საბჭოს ისტორიული გადაწყვეტილებით, საქართველოს ევროპული პერსპექტივა მიენიჭა და სრულფასოვანი კანდიდატის სტატუსის მისაღებად 12 რეკომენდაციის შესრულება დაევალა. ამ მომენტიდან საქართველო აღნიშნული რეკომენდაციების შესრულების პროცესშია. აღნიშნულის მიუხედავად, ამ ეტაპზე ასოცირების ხელშეკრულება რჩება ევროკავშირსა და საქართველოს შორის ურთიერთობების მარეგულირებელ დოკუმენტად. კანდიდატის სტატუსის მიღების და გაწევრიანების მოლაპარაკებების დაწყების შემთხვევაში, დასრულდება ასოცირებული ჩართულობა და საფუძველი ჩაეყრება ახალ, უფრო ამბიციურ ეტაპს, რომლის საბოლოო მიზანი იქნება საქართველოს ევროკავშირში წევრობა.
2.5. საქართველოს ევროპეიზაცია: აქტორები, ინსტიტუტები
ევროპული პოლიტიკის კოორდინაციის ქართული მოდელი შემდეგნაირად გამოიყურება: გადაწყვეტილებების მიმღები მთავარი ორგანო არის ევროპული ინტეგრაციის სამთავრობო კომისია, რომელსაც ხელმძღვანელობს პრემიერ-მინისტრი. საგარეო საქმეთა სამინისტრო არის ცენტრალური მაკოორდინირებელი ინსტიტუტი და სამთავრობო კომისიის სამდივნო. სამთავრობო კომისიის ფარგლებში შექმნილია უწყებათაშორისი სამუშაო ჯგუფები, რომლებიც კონკრეტულ თემებზე მუშაობენ.
უფრო კონკრეტულად, ევროკავშირში ინტეგრაციის სამთავრობო კომისიას აქვს შემდეგი ძირითად ფუნქციები:
- საქართველოს ევროინტეგრაციის პროცესის ცალკეული მიმართულებების მხარდასაჭერად წინადადებების და რეკომენდაციების მხარდაჭერა;
- შესაბამისი ინფორმაცია მოსმენა/განხილვა და ეროვნული სამოქმედო გეგმის განხორციელების პროცესის ხელშეწყობა;
- საქართველოს კანონმდებლობის ევროკავშირის კანონმდებლობასთან ჰარმონიზების პროცესის ხელშეწყობა;
- საქართველო-ევროკავშირის თანამშრომლობის ცალკეული ინსტიტუციური მექანიზმების ფარგლებში შემუშავებული რეკომენდაციების განხორციელების/აღსრულების პროცესის ხელშეწყობა.
ევროპეიზაციის პროცესში საქართველოში მოქმედი სხვა აქტორებიდან აღსანიშნავია:
- საინფორმაციო ცენტრი ნატოსა და ევროკავშირის შესახებ, რომლის ძირიკავშირი აქვს საგარეო საქმეთა სამინისტროს. მაგ.: იუსტიციის სამინისტროში - ევროკავშირის სამართლის დეპარტამენტი (პირველი მოადგილის ქვეშ); გარემოს დაცვისა და სოფლის მეურნეობის სამინისტროში - ევროინტეგრაციის დეპარტამენტი.
- არასამთავრობო ორგანიზაციების, აკადემიური, ბიზნეს წრეებისა და მედიის წარმომადგენლები, რომლებიც ამ პროცესში ასევე კრიტიკულ როლს თამაშობენ თავიანთი ინდივიდუალური/ ჯგუფური პროგრამებით/ანგარიშებით/ კვლევებით; კონკურსებით, კონფერენციებით, სხვა ღონისძიებებით, ცნობიერების ამაღლების აქტივობებით და მედია პროგრამებით.
ასოცირების ხელშეკრულებით გათვალისწინებულია შემდეგი ინსტიტუტები, რომლებიც თავიანთი კომპეტენციების ფარგლებში მართავენ და ხელს უწყობენ საქართველოს ევროკავშირთან დაახლოების პროცესს და მაშასადამე, საქართველოს ევროპეიზაციას:
- ასოცირების საბჭო (მინისტრების დონეზე).
- ასოცირების კომიტეტი (მინისტრის მოადგილეების დონეზე).
- ასოცირების კომიტეტი ვაჭრობაზე (მინისტრის მოადგილის დონეზე).
- ასოცირების ქვე-კომიტეტები (თავისუფლება, უსაფრთხოება და მართლმსაჯულება; ეკონომიკური და სექტორული თანამშრომლობა; გეოგრაფიული ინდიკაციები; სანიტარული და ფიტოსანიტარული ნორმები; საბაჟო; ვაჭრობა და მდგრადი განვითარება).
2.6. პარლამენტის როლი ევროპეიზაციაში
ევროპეიზაციის ერთ-ერთი ცენტრალური ინსტიტუტია საქართველოს პარლამენტი, რომელიც ასევე არის დემოკრატიზაციის ცენტრი ქვეყანაში. პარლამენტს აქვს ევროპასთან ინტეგრაციის კომიტეტი, რომელიც ასოცირების შეთანხმების შესასრულებლად საჭირო კანონპროექტებს ამზადებს. უფრო კონკრეტულად, მისი ვალდებულებები მოიცავს შემდეგს: კანონშემოქმედება და სამართლებრივი ექსპერტიზის მიწოდება საქართველოს კანონმდებლობის ევროკავშირის სტანდარტებთან შესაბამისობის დადგენის შესახებ; ევროკავშირთან სამეზობლო პოლიტიკის ფარგლებში შემუშავებული სამოქმედო გეგმის ფარგლებში აღებული ვალდებულებების შესრულების მონიტორინგი; მონაწილეობს EURONEST PA-ის და საპარლამენტო ასოცირების კომიტეტის (PAC) მუშაობაში. პარლამენტის, მათ შორის, ევროპასთან ინტეგრაციის კომიტეტის წარმომადგენლები მონაწილეობენ სამთავრობო კომისიისა და სამუშაო ჯგუფების შეხვედრებში.
საქართველოს პარლამენტი ევროპარლამენტთან ურთიერთობს ორი ძირითადი პლატფორმის საშუალებით: ევრონესტის საპარლამენტო ასამბლეა (ევროპარლამენტის და აღმოსავლეთ პარტნიორობის ექვსი სახელმწიფოს პარლამენტების წარმომადგენლები; მრავალმხრივი ფორმატი) და საპარლამენტო ასოცირების კომიტეტი (ევროპარლამენტის და საქართველოს პარლამენტის წარმომადგენლები; ორმხრივი ფორმატი).
საერთო ჯამში, ევროპეიზაციის პროცესში საქართველოს პარლამენტი თავის როლს ახორციელებს საკანონმდებლო და საზედამხედველო ფუნქციების გამოყენებით, აგრეთვე, საპარლამენტო დიპლომატიის გზით.
2017 წელს განხორციელებული კონსტიტუციური რეფორმის ფარგლებში ქვეყნის ევროპული და ევროატლანტიკური მისწრაფებების კონსტიტუციურ დონეზე (მუხლი 78) განმტკიცების გარდა, პარლამენტის რეზოლუციებმა საქართველოს საგარეო პოლიტიკის შესახებ (2013 წლის 7 მარტის, 2016 წლის 29 დეკემბრის და 2020 წლის 29 დეკემბრის) აგრეთვე მნიშვნელოვანი როლი ითამაშეს ქვეყნის დასავლური ორიენტაციის განმტკიცებაში.
ყველაზე მნიშვნელოვანი პროცესი კი ევროპული საბჭოს 2022 წლის ივნისის სამიტის შემდეგ დაიწყო, როდესაც საქართველოს პარლამენტმა ითავა აღნიშნული რეკომენდაციების შესრულება და პროცესის კოორდინაცია. პარლამენტში შეიქმენა საპარლამენტო სამუშაო ჯგუფები, რომელშიც ასევე მონაწილეობდნენ სახელმწიფო უწყებების და სამოქალაქო საზოგადოების წარმომადგენლები. ერთობლივი ძალებით მომზადდა ინიციატივები თითოეული რეკომენდაციის მიმართულებით, რომელთა განხილვა და მიღება მოხდა საკომიტეტო და პლენარული სესიების დროს. საინტერესოა, რომ უკრაინასა და მოლდოვაში ევროკავშირის რეკომენდაციების შესრულებას მთავრობები უძღვებოდნენ, საქართველოში კი ეს კრიტიკული როლი პარლამენტმა ითავა.
3. ევროპეიზაცია, როგორც საქართველოს დემოკრატიზაციის ინსტრუმენტი
ზემოაღნიშნული ინფორმაციის გათვალისწინებით, უკვე შესაძლებელია იმის გამოკვლევა, თუ როგორ და რატომ იყო საქართველოში ევროპეიზაცია და დემოკრატიზაცია ერთმანეთთან დაკავშირებული, თუ როგორ და რატომ იყო ევროპეიზაცია საქართველოს დემოკრატიზაციის ინსტუმენტი?
დასაწყისისთვის, ვნახოთ როგორ იყო ევროპეიზაცია საქართველოს დემოკრატიზაციის ინსტრუმენტი. როგორც უკვე აღინიშნა, საქართველოში ევროპეიზაცია, ევროპული ინტეგრაცია დაკავშირებული იყო ქვეყანაში დემოკრატიული რეფორმების განხორციელებასთან. 2004 წელს ევროპულ სამეზობლო პოლიტიკაში საქართველოს ჩართვის შემდეგ, ევროპეიზაცია გახდა დემოკრატიზაციის წამახალისებელი ინსტრუმენტი - ევროპეიზაცია განსაზღვრავდა დემოკრატიზაციის დღის წესრიგს. ემერსონის და ნუჩევას სიტყვები რომ გამოვიყენოთ, საქართველოსთვის „ევროპეიზაცია იყო დემოკრატიზაციის გრავიტაციის მოდელი“.
დემოკრატიული რეფორმები კი, თავის მხრივ, განამტკიცებდნენ ევროპეიზაციის პროცესს და პერსპექტივას, ქმნიდნენ ახალ სტიმულს და შესაძლებლობას ევროპეიზაციის გზაზე შემდგომი პროგრესისთვის. შესაბამისად, საქართველოში ევროპეიზაცია და დემოკრატიზაცია ერთგვარად ავსებდნენ და ახალისებდნენ ერთმანეთს.
ეს არც შეიძლება იყოს გასაკვირი, ვინაიდან კოპენჰაგენის კრიტერიუმების ყველაზე მნიშვნელოვანი ნაწილია დემოკრატიული ინსტიტუტების მშენებლობა. შესაბამისად, ევროპეიზაცია - ანუ საქართველოს კონტექსტში ევროპული ინტეგრაციის გზაზე პროგრესი - აუცილებლად გულისხმობდა ქვეყანაში დემოკრატიზაციის გზაზე წინსვლას, დემოკრატიული წესწყობილების განმტკიცებას. საქართველო- -ევროკავშირის ურთიერთობებში ყველა მნიშვნელოვანი ხელშეკრულება და ინიციატივა - პარტნიორობისა და თანამშრომლობის ხელშეკრულება, ევროპული სამეზობლო პოლიტიკა, აღმოსავლეთ პარტნიორობა, ასოცირების შეთანხმება, ვიზალიბერალიზაციის სამოქმედო გეგმა, კანდიდატის სტატუსის მისაღებად გაცემული ევროკავშირის რეკომენდაციები - მოიცავდა დემოკრატიზაციის მსხვილ კომპონენტს. თავის მხრივ, დემოკრატიული კონსოლიდაციისკენ გადადგმული წარმატებული ნაბიჯები განამტკიცებდა ევროპეიზაციის შემდგომ პროცესს. სწორედ ამ „ჩაკეტილმა წრემ“ საქართველოში - ევროპეიზაცია ქმნის დემოკრატიზაციის წნეხს, დემოკრატიზაციის პროგრესი განამტკიცებს ევროპეიზაციას - ბოლო ორი ათწლეულის განმავლობაში წარმოშვა ვითარება, სადაც ევროპეიზაცია იქცა საქართველოს დემოკრატიზაციის ინსტრუმენტად. აღნიშნულის დასამტკიცებლად, უფრო სიღრმისეულად განვიხილოთ შესაბამის დოკუმენტები და ოფიციალური წყაროები. ამრიგად, თუ შევხედავთ ბოლო წლების რეფორმების ინიციატივებსა და პროგრესს, ნათელი იქნება, რომ დემოკრატიზაცია წარიმართებოდა ევროპეიზაციის გავლენით - საქართველოს დემოკრატიზაციის დღის წესრიგი მჭიდრო კავშირში იყო და განისაზღვრებოდა ევროპეიზაციის დღის წესრიგით. საქართველოში ევროპეიზაციისა და დემოკრატიზაციის ურთიერთკავშირის დასტურად, განვიხილოთ საქართველო-ევროკავშირის ასოცირების შეთანხმება, მისი სამოქმედო გეგმები და განხორციელების ანგარიშები, ევროპული სამეზობლო პოლიტიკა და სხვა ინიციატივები. აგრეთვე, აღნიშნული დოკუმენტები და ინიციატივები შევადაროთ რეალურად განხორციელებულ რეფორმებს.
3.1. ევროპული სამეზობლო პოლიტიკა და აღმოსავლეთ პარტნიორობა
2004 წლის 14 ივნისს ევროკავშირის საბჭოს გადაწყვეტილების საფუძველზე, საქართველო ჩაერთო ევროპულ სამეზობლო პოლიტიკაში, რომლის ფარგლებშიც დაიწყო საქართველოს აქტიური ევროპეიზაცია და დემოკრატიზაცია. 2009 წელს კი ევროკავშირის ექვსი აღმოსავლელი მეზობლის (აზერბაიჯანი, ბელარუსი, მოლდოვა, საქართველო, სომხეთი და უკრაინა) ჩართულობით შეიქმნა აღმოსავლეთ პარტნიორობა, რამაც კიდევ უფრო გააძლიერა ეს პროცესები და აღნიშნული ინიციატივის ფარგლებში გათვალისწინებული იდეებით საქართველოს ევროპული პერსპექტივა უფრო რეალური გახადა.
ევროპული სამეზობლო პოლიტიკის და აღმოსავლეთ პარტნიორობის ინიციატივების ფარგლებში განხორციელდა არაერთი რეფორმა კანონის უზენაესობის, კარგი მმართველობის, უმცირესობათა უფლებების დაცვის მიმართულებებით.
ასოცირების ხელშეკრულებამდე სწორედ ამ ორი ინიციატივის დახმარებით და ფარგლებში წარიმართებოდა საქართველოს ევროპეიზაციის და დემოკრატიზაციის ძირითადი პროცესები.
3.2. ადამიანის უფლებების დაცვის დიალოგი
2009 წლიდან საქართველოსა და ევროკავშირს შორის არსებული პოლიტიკური დიალოგის ფარგლებში შეიქმნა თანამშრომლობის ახალი ფორმატი - ადამიანის უფლებების დაცვის საკითხებზე დიალოგი (HRD). ადამიანის უფლებების დაცვის საკითხებზე დიალოგი ერთ-ერთი ყველაზე აქტიური ყოველწლიური ფორმატია. მის ფარგლებში განიხილება ამ მიმართულებით ქვეყანაში არსებული მდგომარეობა და საქართველოს მიერ აღებული და ასაღები ვალდებულებები. მაგალითად, 2018 წლის HRD-ის დღის წესრიგი მოიცავდა ისეთ საკითხებს, როგორებიც არის „ადამიანის უფლებების დაცვის ახალი სამოქმედო გეგმი მომზადება“, „ადამიანის უფლებების დაცვის ინსტრუმენტების განხორციელების ეროვნული მექანიზმების გაძლიერება“, „მედიის თავისუფლება და პლურალიზმი“ და სხვა.
3.3. ასოცირების ხელშეკრულება
ასოცირების ხელშეკრულება არის სამართლებრივი დოკუმენტი, რომლითაც რეგულირდება ურთიერთობები საქართველოსა და ევროკავშირს შორის. ასოცირების ხელშეკრულებით, ერთი მხრივ, საქართველო იღებს ევროპული ღირებულებების, კანონმდებლობის და პრაქტიკის დანერგვის ვალდებულებას. მეორე მხრივ, ამის სანაცვლოდ, ევროკავშირი იღებს ვალდებულებას, საქართველოსთვის გახსნას წვდომა ევროკავშირის ბაზარზე, ფინანსებსა და ინფორმაციაზე. ასოცირების ხელშეკრულების მიზანია (1) საქართველო-ევროკავშირს შორის პოლიტიკური და ეკონომიკური ურთიერთობების გაღრმავება და (2) ევროკავშირის შიდა ბაზარში საქართველოს ეტაპობრივად ინტეგრირება.
ასოცირების ხელშეკრულება ეტაპობრივად უზრუნველყოფს რეფორმების განხორციელებას, რაც, საბოლოო ჯამში, მიგვიყვანს ევროკავშირის წევრ სახელმწიფოებთან მსგავსებამდე - ეკონომიკურ, სოციალურ და პოლიტიკურ ასპექტში; საჯარო სივრცეში დამკვიდრდება ძირითადი ევროპული ღირებულებები ურთიერთპატივისცემა, ტოლერანტულობა, კანონის უზენაესობა; გამოიწვევს საჯარო ცხოვრების პროგნოზირებადობისა და თანმიმდევრულობის გაზრდას; ხელს შეუწყობს საქართველოს მოქალაქეების ცხოვრების ხარისხის გაუმჯობესებას . ანუ საბოლოო ჯამში, მოხდება საქართველოს სრული ევროპეიზაცია - ეკონომიკურად, სოციალურად, პოლიტიკურად, ინსტიტუციურად.
ასოცირების ხელშეკრულება 450-მდე რეგულაციასა და დირექტივას მოიცავს :
- I-III კარი - პოლიტიკური დიალოგი (დემოკრატია, ადამიანის უფლებები, კანონის უზენაესობა, კარგი მმართველობა, კონფლიქტების მშვიდობიანი მოგვარება, ტერორიზმთან ბრძოლა, მასობრივი განადგურების იარაღი).
- IV კარი - ვაჭრობასა და ვაჭრობასთან დაკავშირებული საკითხები (ღრმა და ყოვლისმომცველი თავისუფალი სავაჭრო სივრცე - DCFTA).
- V-VI კარი - დარგობრივი თანამშრომლობა (გადასახადები, გარემოს დაცვა, ენერგეტიკა, ტრანსპორტი, მედია, ჯანდაცვა, მომხმარებელთა უფლებები, განათლება, და სხვ.).
- VII-VIII კარი - ინსტიტუციური, ფინანსური და პროცედურული საკითხები.
ასოცირების შეთანხმებაში ვხვდებით რამდენიმე ჩანაწერს, რაც მკაფიოდ მიუთითებს ამ დოკუმენტის და საქართველოს ევროპული ინტეგრაციის უაღრესად დიდ მნიშვნელობას ქვეყნის დემოკრატიზაციის პროცესში. მაგალითად, შეთანხმების პრეამბულაში ვკითხულობთ: „აღიარებენ რა, რომ ის საერთო ღირებულებები, რომლებსაც ეფუძნება ევროკავშირი - დემოკრატია, ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვა და კანონის უზენაესობა - ასევე წარმოადგენს პოლიტიკური ასოცირებისა და ეკონომიკური ინტეგრაციის ქვაკუთხედს, რაც გათვალისწინებულია წინამდებარე შეთანხმებით“ . აგრეთვე, ასოცირების შეთანხმების მიზნებში აღნიშნული ჩანაწერი ხაზს უსვამს ამ დოკუმენტის მნიშვნელოვან როლს საქართველოს დემოკრატიზაციის პროცესში: „ხელი შეუწყოს საქართველოში დემოკრატიის გაძლიერებასა და პოლიტიკურ, ეკონომიკურ და ინსტიტუციურ სტაბილურობას“ (მუხლი 1, პარაგრაფი 2c). უფრო მეტიც, შეთანხმების ზოგადი პრინციპები (მუხლი 2, პარაგრაფი 4) აღნიშნული ფუნდამენტს ქმნის:
„მხარეები ვალდებულებას იღებენ უზრუნველყონ კანონის უზენაესობა, განახორციელონკარგი მმართველობა, ებრძოლონ კორუფციას დასხვადასხვა ფორმის ტრანსნაციონალურ ორგანიზებულ დანაშაულსა და ტერორიზმს, ხელი შეუწყონმდგრად განვითარებას, ეფექტიანი მულტილატერალიზმს და იბრძოლონ მასობრივი განადგურების იარაღის და მისი მიწოდების საშუალებებისგავრცელების წინააღმდეგ. ეს ვალდებულებებიწარმოადგენს მხარეებს შორის ურთიერთობებისა და თანამშრომლობის განვითარების ძირითადფაქტორს და ხელს უწყობს მშვიდობასა და სტაბილურობას რეგიონში“
ასევე, ხელშეკრულების პოლიტიკური დიალოგის ერთ-ერთ მიზნად (მუხლი 3, პარაგრაფი 2h) აღნიშნულია შემდეგი: „გააძლიეროს დემოკრატიული პრინციპების, კანონის უზენაესობისა და კარგი მმართველობის, ადამიანის უფლებებისა და ძირითადი თავისუფლებების, მათ შორის მედიის თავისუფლებისა და იმ პირების უფლებების პატივისცემა, რომლებიც მიეკუთვნებიან უმცირესობებს, ასევე წვლილი შეიტანოს შიდა პოლიტიკური რეფორმების კონსოლიდაციაში“. შემდგომი ჩანაწერი ქმნის კონკრეტულ სფეროებში თანამშრომლობის საფუძველს ევროკავშირის (მაშასადამე, ევროპეიზაციის) დღის წესრიგის შესაბამისად საქართველოს შემდგომი დემოკრატიზაციისთვის: „მხარეები ითანამშრომლებენ, რათა განავითარონ, გაამყარონ და გაზარდონ დემოკრატიული ინსტიტუტებისა და კანონის უზენაესობის სტაბილურობა და ეფექტიანობა; ხელი შეუწყონ ადამიანის უფლებათა და ფუნდამენტურ თავისუფლებათა პატივისცემას; განაგრძონ პროგრესი სასამართლო და სამართლებრივი რეფორმის კუთხით, რათა გარანტირებულ იქნეს სასამართლოს დამოუკიდებლობა, გაძლიერდეს მისი ადმინისტრაციული შესაძლებლობა და უზრუნველყოფილ იქნას სამართალდამცავ ორგანოთა მიუკერძოებლობა და ეფექტიანობა; განაგრძონ საჯარო მმართველობის რეფორმა და შექმნან ანგარიშვალდებული, ეფექტიანი, ქმედითი, გამჭვირვალე და პროფესიონალური საჯარო სამსახური; გააგრძელონ ეფექტიანი ბრძოლა კორუფციის წინააღმდეგ, განსაკუთრებით, კორუფციის წინააღმდეგ ბრძოლის კუთხით საერთაშორისო თანამშრომლობის გაძლიერების თვალსაზრისით, და უზრუნველყონ შესაბამისი საერთაშორისო სამართლებრივი დოკუმენტების, როგორიცაა „კორუფციის წინააღმდეგ” გაეროს 2003 წლის კონვენცია, ეფექტიანი იმპლემენტაცია“ (მუხლი 4). დემოკრატიასთან დაკავშირებული კონ
კრეტული ასპექტების უმრავლესობა ასოცირების შეთანხმების III კარშია „თავისუფლება, უსაფრთხოება და მართლმსაჯულება“ თავმოყრილი. მაგალითად, მუხლი 13 ეძღვნება სამართლის უზენაესობასა და ადამიანის უფლებებისა და ფუნდამენტური თავისუფლებების პატივისცემას:
- „თავისუფლების, უსაფრთხოებისა და მართლმსაჯულების სფეროში თანამშრომლობისას, მხარეები განსაკუთრებულ ყურადღებას გაამახვილებენ კანონის უზენაესობის შემდგომ ხელშეწყობაზე, მათ შორის სასამართლოს დამოუკიდებლობაზე, მართლმსაჯულების ხელმისაწვდომობასა და სამართლიანი სასამართლოს უფლებაზე;
- მხარეები სრულად ითანამშრომლებენ სამართალდამცავ და მართლმსაჯულების მართვის სფეროებში მოქმედი ინსტიტუტების ეფექტიან ფუნქციონირებასთან დაკავშირებით;
- ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა პატივისცემა საფუძვლად დაედება თავისუფლების, უსაფრთხოებისა და მართლმსაჯულების სფეროში თანამშრომლობას“.
მესამე კარი აგრეთვე ეძღვნება ისეთ საკითხებს, როგორებიც არის პერსონალური მონაცემების დაცვა (მუხლი 14), თანამშრომლობა მიგრაციის, თავშესაფრისა და საზღვრის მართვის საკითხებში (მუხლი 15), ადამიანების გადაადგილება და რეადმისია (მუხლი 16), ორგანიზებული დანაშაულის და კორუფციის წინააღმდეგ ბრძოლა (მუხლი 17), თანამშრომლობა ტერორიზმის წინააღმდეგ ბრძოლაში (მუხლი 20), სამართლებრივი თანამშრომლობა (მუხლი 21).
ნიშნული საკითხები შემდეგ იყო ხოლმე ასოცირების კომიტეტის დღის წესრიგებში. მაგალითად, ევროკავშირ-საქართველოს ასოცირების მართლმსაჯულების, თავისუფლებისა და უსაფრთხოების ქვეკომიტეტის ოპერაციული დასკვნები მოიცავდა საქართველოს მიერ ასოცირების ხელშეკრულების ფარგლებში შესასრულებელ ისეთ ვალდებულებებს, როგორებიც არის:
- საქართველო სრულად შეასრულებს ევროკომისიის მოსაზრებაში მითითებული 12 რეკომენდაციის იმ საკითხებს, რომლებიც ეხება მართლმსაჯულების, თავისუფლებისა და უსაფრთხოების სფეროს, აგრეთვე, ასოცირების 2022-2027 წლების მოკლევადიანი პრიორიტეტებს მართლმსაჯულების რეფორმაზე;
- საქართველო განახორციელებს 2021- 2030 წლების მიგრაციის სტრატეგია და 2022 წელს დაამტკიცებს საზღვრის ინტეგრირებული მართვის ახალ სტრატეგიას;
- ევროკავშირი ყველა ინსტიტუტისთვის გააგრძელებს ანტიკორუფციული და გამჭვირვალობის პოლიტიკის მხარდაჭერას საჯარო ადმინისტრირების რეფორმის დახმარების პროგრამის და სხვა რელევანტური პროექტების გზით;
- პერსონალურ მონაცემთა დაცვის სამსახურის აღჭურვა მისი მანდატის შესაბამისი რესურსებით და მისი ინსტიტუციური დამოუკიდებლობის უზრუნველყოფა, ვიზალიბერალიზაციის სამიზნეების შესაბამისად; და სხვა.
ასოცირების კომიტეტის წინა წლების დღის წესრიგები, აგრეთვე, 2014-2021 წლების სხვა ოფიციალური ანგარიშები მოიცავს ვალდებულებებს სასამართლოს, პროკურატურის, სამართალდამცავების, საჯარო ადმინისტრირების რეფორმის, პენიტენციური, მიგრაციის, საზღვრის მართვის, თავშესაფრის, ორგანიზებული დანაშაულის და სხვა არალეგალური საქმიანობის პრევენციისა და მათთან ბრძოლის, და სხვა სფეროებში .
3.4. 2014-2022 წლებში განხორციელებული რეფორმები
საქართველომ მნიშვნელოვან პროგრესს მიაღწია ასოცირების შეთანხმების და ევროპული დღის წესრიგით გათვალისწინებული რეფორმების განხორციელების და დემოკრატიის დამკვიდრების საქმეში. იმის დასამტკიცებლად, რომ ევროპეიზაცია განსაზღვრავდა საქართველოს დემოკრატიზაციის დღის წესრიგს, ღირებულია რამდენიმე მათგანის აღნიშვნა. შემდგომი ჩამონათვალი არ არის რეფორმების სრულყოფილი სია ან პროგრესის თუ გამოწვევების შეფასება. ამ ინფორმაციით გვსურს მხოლოდ იმის დემონსტრირება, რომ საქართველოს ევროპეიზაცია მართლაც იყო შემდგომი დემოკრატიული რეფორმებისთვის შესაბამისი წნეხის, დღის წესრიგის თუ ლეგიტიმაციის შექმნის გზით ქვეყნის დემოკრატიზაციის ლოკომოტივი.
2014-2022 წლებში ევროკავშირი ახალისებდა, წნეხს ქმნიდა ან სხვა ფორმით მხარს უჭერდა შემდგომ რეფორმებსა და საკანონმდებლო/ინსტიტუციურ ჰარმონიზაციას :
- ახალი ინსტიტუტები: შსს-ს ადამიანის უფლებების დაცვის დეპარტამენტი, სახელმწიფო ინსპექტორის სამსახური (რომელიც მოგვიანებით ორ უწყებად - სპეციალურ საგამოძიებო სამსახურად და პერსონალურ მონაცემთა დაცვის სამსახურად გაიყო), ანტიკორუფციული ბიურო, სურსათის ეროვნული სააგენტო, კონკურენციის სააგენტო, შრომითი ინსპექტირების დეპარტამენტი და სხვა.
- ახალი კანონმდებლობა: არასრულწლოვანთა მართლმსაჯულების კოდექსი; შრომითი უსაფრთხოების ახალი და გაფართოებული რეგულაციები; საჯარო სამსახურის ახალი კანონი; ქალთა უფლებების დაცვის ახალი რეგულაციები, მათ შორის, ე.წ. სტამბოლის კონვენციაზე მიერთება; მედიაციის შესახებ ახალი კანონი; ახალი საბაჟო კოდექსი; ახალი საარჩევნო კანონმდებლობა; ახალი კანონი მეწარმეობის შესახებ; მომხმარებელთა უფლებების შესახებ ახალი კანონმდებლობა; მართლმსაჯულების რეფორმის ოთხი ტალღა და სხვა;
- ასოცირებით გათვალისწინებული ჰარმონიზაციის გადაღვრა სხვა სფეროებში: ასოცირების ხელშეკრულებასთან დაკავშირებული რეფორმების გატარებამ ასევე ხელი შეუწყო საქართველოს მიერ ვიზალიბერალიზაციის სამოქმედო გეგმის წარმატებით განხორციელებას, რის შედეგადაც საქართველოს 2017 წელს მიენიჭა შენგენის ზონაში უვიზო წვდომა. აღნიშნული სამოქმედო გეგმა მოიცავდა სხვადასხვა სფეროში, მათ შორის, დემოკრატიის, ადამიანის უფლებების დაცვის, ანტიდისკრიმინაციული და ანტიკორუფციული კანონმდებლობის, სამართლის უზენაესობის მიმართულებით რეფორმებს.
3.5. ევროკავშირის რეკომენდაციები საქართველოსთვის
2022 წლის ივნისის ევროპულმა საბჭომ საქართველოსთვის ევროკავშირის კანდიდატის სტატუსის მისანიჭებლად 12 რეკომენდაცია დაამტკიცა. აღნიშნული რეკომენდაციები ძირითადად თავს უყრის საქართველოში ევროკავშირის მიერ გაწეულ წინა წლების ძალისხმევას :
- დეპოლარიზაცია;
- ყველა სახელმწიფო ინსტიტუტის სრული ფუნქციონირების უზრუნველყოფა, მათი დამოუკიდებლობის და ეფექტინია ანგარიშვალდებულების, მათი დემოკრატიული ზედამხედველობის ფუნქციების გაძლიერება; საარჩევნო კანონმდებლობის გაუმჯობესება;
- მართლმსაჯულების რეფორმა;
- ანტიკორუფციული უწყების დამოუკიდებლობის გაძლიერება; სპეციალური საგამოძიებო სამსახურის და პერსონალურ მონაცემთა დაცვის სამსახურის აღჭურვა მათიმანდატის შესაბამისი რესურსებით, მათი ინსტიტუციური დამოუკიდებლობის უზრუნველყოფა;
- „დეოლიგარქიზაცია“;
- ორგანიზებული დანაშაულის წინააღმდეგ ბრძოლის გაძლიერება;
- თავისუფალი, პროფესიონალური, პლურალისტული და დამოუკიდებელი მედია გარემოს უზრუნველსაყოფად უფრო მეტი ძალისხმევის გაწევა;
- მოწყვლადი ჯგუფების უფლებების დაცვის გაძლიერება;
- გენდერული თანასწორობისა და ქალთა წინააღმდეგ ძალადობასთან ბრძოლის გაუმჯობესება;
- გადაწყვეტილების მიღების ყველა დონეზე სამოქალაქო საზოგადოების ჩართულობა;
- საქართველოს სასამართლოების მიერ ადამიანის უფლებების ევროპული სასამართლოს გადაწყვეტილებების პროაქტიული გათვალისწინება;
ახალი ომბუდსმენის ნომინირების პროცესში დამოუკიდებელი კანდიდატისთვის უპირატესობის მინიჭება და ამ პროცესის გამჭვირვალედ ჩატარება; ომბუდსმენის ინსტიტუტის ინსტიტუციური დამოუკიდებლობის უზრუნველყოფა.
3.6. ევროპეიზაცია, როგორც საქართველოს დემოკრატიზაციის ინსტრუმენტი
ზემოხსენებული ინფორმაციის საფუძველზე, ნათელია, თუ როგორ ქმნიდა ევროპეიზაცია საქართველოს დემოკრატიზაციის დღის წესრიგს. ახლა განვიხილოთ ის მიზეზები, თუ რატომ იყო ევროპეიზაცია საქართველოს დემოკრატიზაციის ინსტრუმენტი, რატომ იყო ეს პროცესი მისაღები ქვეყნის გადაწყვეტილების მიმღები პირებისთვის. ჩვენი აზრით, აღნიშნულს ჰქონდა სამი მიზეზი:პირველი, ევროპეიზაცია (ან სხვა სიტყვებით, ევროპული ინტეგრაცია) მთავრობებისთვის იყო მტკივნეული რეფორმების გატარებისთვის ლეგიტიმაციის ფაქტორი. ევროპეიზაციის გარეშე, შეიძლება მსგავსი რეფორმების განხორციელება შეუძლებელიც კი ყოფილიყო.
მეორე, ევროპეიზაციის და დემოკრატიზაციის პროცესები მსგავ ღირებულებებს ეფუძნებოდა, აღნიშნულ ღირებულებებს კი მოსახლეობის უმრავლესობა უჭერდა მხარს. შესაბამისად, ხელისუფლებებისთვის პოლიტიკურად შესაძლებელი და სასარგებლო იყო ევროპეიზაციის და დემოკრატიზაციის ერთდროულად განხორციელება. 2014-2022 წლებში საქართველოს პარლამენტის თავმჯდომარეების, პრემიერ-მინისტრების თუ სხვა მაღალი რანგის ოფიციალური პირების სიტყვით გამოსვლები, როდესაც ისინი საქართველოს დემოკრატიული სახელმწიფოს და საზოგადოების ღირებულებათა სისტემას ევროპეიზაციასთან აკავშირებენ, ამ არგუმენტის მკაფიო დადასტურებაა.
მესამე, პრაგმატული/მატერიალისტული მიზეზები - ევროკავშირი იყო რთული რეფორმების წახალისების და ცვლილებებით გამოწვეული ნეგატიური შედეგების შემსუბუქებისთვის საჭირო პოლიტიკური მხარდაჭერის, ცოდნის, ფინანსური რესურსებისა და ტექნიკური ექსპერტიზის წყარო იყო. აგრეთვე, ევროპეიზაციის ხელშესახები შედეგები (მაგალითად, შენგენის ზონაში უვიზო მიმოსვლა) ამ პროცესს მეტ ლეგიტიმაციას, მთავრობებს კი მოსახლეობის მეტ მხარდაჭერას სძენდა.
დასკვნა
სტატია ეძღვნება იმის შესწავლას, თუ რატომ და როგორ იყო ევროპეიზაცია საქართველოს დემოკრატიზაციის ინსტრუმენტი. ამ მიზნით იგი განიხილავს ევროპეიზაციის და დემოკრატიზაციის ცნებებს, მიმოიხილავს საქართველო-ევროკავშირის ურთიერთობების ევოლუციას, სწავლობს საქართველოს დემოკრატიზაციის კონტექსტში ევროპეიზაციის ინსტიტუტებს, ინსტრუმენტებს, ხელშეკრულებებსა და ფორმატებს, აგრეთვე, 2014-2020 წლებში ევროკავშირის მხარდაჭერით განხორციელებულ რეფორმებს.
კვლევით ნათელია, რომ ევროპეიზაცია განსაზღვრავდა დემოკრატიზაციის დღის წესრიგს. ჩვენი აზრით, ასეთი ურთიერთკავშირი განპირობებული იყო სულ ცოტა სამი მიზეზით: ლეგიტიმაციის ფაქტორით, ღირებულებითი თანხვედრისა და პრაგმატული ინტერესებით.
ეს სტატის იყო საქართველოს ევროპეიზაციისა და დემოკრატიზაციის ურთიერთკავშირების ყოველმხრივ ახსნის ერთ-ერთი პირველი მცდელობა. იმედი გვაქვს, მისი შედეგები სასარგებლო იქნება ამ საკითხზე მეტი სიცხადის შეტანის მიზნით დაგეგმილი მომავალი მსგავსი კვლევებისთვის.
ბიბლიოგრაფია:
- Usherwood, S. & Pinder, J. (2019). European Union: A Very Short Introduction. 3rd edition. Oxford: Oxford University Press.
- Makhashvili, L. & Gokhelashvili, M. (2020). Political History of European Integration. Tbilisi: European University.
- Information Center on NATO and EU (2019). Guide to NATO and the European Union. Tbilisi: Author.
- Delcour, L. & Duhot, H. (2011). Bringing South Caucasus Closer to Europe: Achievements and Challenges in ENP Implementation. Natolin Research Papers, 3.
- EPRS (2020). Association agreement between the EU and Georgia - European Implementation Assessment. Brussels: EPRS.
- Emerson, M. & Kovziridze, T. (2021, eds.). Deepening EU-Georgian Relations: Updating and upgrading in the shadow of Covid-19. Brussels: CEPS.
- Emerson, M. & Kovziridze, T. (2016, eds.). Deepening EU-Georgian Relations: What, why and how? Brussels: CEPS.
- Emerson, M. & Noutcheva, G. (2004). Europeanisation as a Gravity Model of Democratisation. CEPS Working Document, 214, pp. 1-31.
- European Commission (2022). Opinion on the EU membership application by Georgia. Retrieved on 15 December 2022 from Link
- European Commission (2016). Association Agenda between the European Union and Georgia 2017-2020.
- Government of Georgia (2016). 2016 National Action Plan for the Implementation of the Association Agreement between Georgia, of the one part and the European Union and the European Atomic Energy Community and their Member States, of the other part and the Association Agenda between Georgia and the European Union.
- Government of Georgia (2015). 2015 National Action Plan for the Implementation of the Association Agreement between Georgia, of the one part and the European Union and the European Atomic Energy Community and their Member States, of the other part and the Association Agenda between Georgia and the European Union.
- Korosteleva, E., Natorski, M. & Simão, L. (2014). EU Policies in the Eastern Neighbouhrood: The practices perspective. Routledge.
- Fischer, M. & Sciarini, P. (2014). The Europeanization of Swiss decision-making processes. Swiss Political Science Review, 20 (2), pp. 239-245.
- Flenley, P. & Mannin, M. (2018). The European Union and its eastern enighbourhood: Europeanisation and its twenty-first-century contradictions. Manchester: Manchester University Press.
- Lægreid, P., Steinthorsson, R. & Thorhallsson, B. (2004). Europeanisation of Central Government Administration in the Nordic States. Journal of Common Market Studies, 42 (2), pp. 347-369.
- Lavenex, S., Lehmkuhl, D. & Wichmann, N. (2009). Modes of external governance: a cross-national and cross-sectoral comparison. Journal of European Public Policy, 16 (6), pp. 813-833.
- March, J. G. & Olsen, J. P. (1989). Rediscovering Institutions: The Organizational Basis of Politics. New York: Free Press.
- Matlak, M., Schimmelfennig, F. & Woźniakowski, T.P. (2018). Europeanization Revisited: Central and Eastern Europe in the European Union. Florence: European University Institute.
- Official Journal of the European Union (2014). Association Agreement between the European Union and the European Atomic Energy Community and their Member States, of the one part, and Georgia, of the other part. Retrieved on 14 June 2021 from Link
- Parliament of Georgia (2019). 2019-2020 Action Plan for the Parliament of Georgia for the Implementation of the EU-Georgia Association Agreement. Tbilisi: Parliament of Georgia.
- Sciarini, P. (2022). How Europe hits home: Evidence from the Swiss case. Journal of European Public Policy, 11 (3), pp. 353-378.
- Schimmelfennig, F. & Sedelmeier, U. (2020). The Europeanization of Eastern Europe: the external incentives model revisited. Journal of European Public Policy, 27 (6), pp. 814-833.
- Schimmelfennig, F. & Sedelmeier, U. (2004). Governance by Conditionality: EU Rule Transfer to the Candidate Countries of Central and Eastern Europe. Journal of European Public Policy, 11(4), pp. 661-679.
- Schimmelfennig, F. & Sedelmeier, U. (2005). “Introduction: Conceptualizing the Europeanization of Central and Eastern Europe”. In: Schimmelfennig, F. & Sedelmeier, U. (eds.). The Europeanization of Central and Eastern Europe. Ithaca: Cornell University Press, pp. 1-28.
- Schimmelfennig, F. (2007). Europeanization beyond Europe. Living Reviews in European Governance, 7 (1), pp. 5-31.
- Sedelmeier, U. (2011). Europeanisation in new member and candidate states. Living Reviews in European Governance, 6(1).
სქოლიო:
- Matlak, M., Schimmelfennig, F. & Woźniakowski, T.P. (2018). Europeanization Revisited: Central and Eastern Europe in the European Union. Florence: European University Institute, p. 6.
- Sciarini, P. (2022). How Europe hits home: Evidence from the Swiss case. Journal of European Public Policy, 11 (3), pp. 353-378; Fischer, M. & Sciarini, P. (2014). The Europeanization of Swiss decision-making processes. Swiss Political Science Review, 20 (2), pp. 239-245; Lægreid, P., Steinthorsson, R. & Thorhallsson, B. (2004). Europeanisation of Central Government Administration in the Nordic States. Journal of Common Market Studies, 42 (2), pp. 347-369; Lavenex, S., Lehmkuhl, D. & Wichmann, N. (2009). Modes of external governance: a cross-national and cross-sectoral comparison. Journal of European Public Policy, 16 (6), pp. 813-833.
- Sedelmeier, U. (2011). Europeanisation in new member and candidate states. Living Reviews in European Governance, 6(1); Schimmelfennig, F. & Sedelmeier, U. (2005). “Introduction: Conceptualizing the Europeanization of Central and Eastern Europe”. In: Schimmelfennig, F. & Sedelmeier, U. (eds.). The Europeanization of Central and Eastern Europe. Ithaca: Cornell University Press, pp. 1-28; Schimmelfennig, F. & Sedelmeier, U. (2004). Governance by Conditionality: EU Rule Transfer to the Candidate Countries of Central and Eastern Europe. Journal of European Public Policy, 11(4), pp. 661-679; Schimmelfennig, F. & Sedelmeier, U. (2020). The Europeanization of Eastern Europe: the external incentives model revisited. Journal of European Public Policy, 27 (6), pp. 814-833.
- Flenley, P. & Mannin, M. (2018). The European Union and its eastern enighbourhood: Europeanisation and its twenty-first-century contradictions. Manchester: Manchester University Press; Korosteleva, E., Natorski, M. & Simão, L. (2014). EU Policies in the Eastern Neighbouhrood: The practices perspective. Routledge.
- Schimmelfennig, F. & Sedelmeier, U. (2004). Governance by Conditionality: EU Rule Transfer to the Candidate Countries of Central and Eastern Europe. Journal of European Public Policy, 11(4), pp. 661-679; Schimmelfennig, F. & Sedelmeier, U. (2005). “Introduction: Conceptualizing the Europeanization of Central and Eastern Europe”. In: Schimmelfennig, F. & Sedelmeier, U. (eds.). The Europeanization of Central and Eastern Europe. Ithaca: Cornell University Press, pp. 1-28.
- March, J. G. & Olsen, J. P. (1989). Rediscovering Institutions: The Organizational Basis of Politics. New York: Free Press.
- Schimmelfennig, F. (2007). Europeanization beyond Europe. Living Reviews in European Governance, 7 (1), p. 8.
- Emerson, M. & Noutcheva, G. (2004). Europeanisation as a Gravity Model of Democratisation. CEPS Working Document, 214, pp. 1-31.
- Delcour, L. & Duhot, H. (2011). Bringing South Caucasus Closer to Europe: Achievements and Challenges in ENP Implementation. Natolin Research Papers, 3.
- Information Center on NATO and EU (2019). Guide to NATO and the European Union. Tbilisi: Author, pp. 140-144.
- Delcour, L. & Duhot, H. (2011). Bringing South Caucasus Closer to Europe: Achievements and Challenges in ENP Implementation. Natolin Research Papers, 3, pp. 7-8.
- Emerson, M. & Noutcheva, G. (2004). Europeanisation as a Gravity Model of Democratisation. CEPS Working Document, 214, pp. 1-31.
- Emerson, M. & Kovziridze, T. (2016, eds.). Deepening EU-Georgian Relations: What, why and how? Brussels: CEPS.
- Official Journal of the European Union (2014). Association Agreement between the European Union and the European Atomic Energy Community and their Member States, of the one part, and Georgia, of the other part. Retrieved on 14 June 2021 from Link
- Government of Georgia (2016). 2016 National Action Plan for the Implementation of the Association Agreement between Georgia, of the one part and the European Union and the European Atomic Energy Community and their Member States, of the other part and the Association Agenda between Georgia and the European Union; Government of Georgia (2015). 2015 National Action Plan for the Implementation of the Association Agreement between Georgia, of the one part and the European Union and the European Atomic Energy Community and their Member States, of the other part and the Association Agenda between Georgia and the European Union; European Commission (2016). Association Agenda between the European Union and Georgia 2017-2020; EPRS (2020). Association agreement between the EU and Georgia - European Implementation Assessment. Brussels: EPRS; Parliament of Georgia (2019). 2019-2020 Action Plan for the Parliament of Georgia for the Implementation of the EU-Georgia Association Agreement. Tbilisi: Parliament of Georgia.
- EPRS (2020). Association agreement between the EU and Georgia - European Implementation Assessment. Brussels: EPRS; Emerson, M. & Kovziridze, T. (2021, eds.). Deepening EU-Georgian Relations: Updating and upgrading in the shadow of Covid-19. Brussels: CEPS.
- European Commission (2022). Opinion on the EU membership application by Georgia. Retrieved on 15 December 2022 from Link